Osmanlı Devleti, yüzyıllar boyunca farklı coğrafyalarda hüküm sürmüş büyük bir imparatorluktu.

Sanatıyla, mimarisiyle, kültürüyle tarihe damga vurdu.

Ama Osmanlı toplumunda kadının yeri, genellikle gölgeye sıkışmıştı.

Kadın, evin içinde bir düzenin bekçisi, ailenin direği olarak görülürdü.

Onun değeri, çoğu zaman dışarıdan ölçülmez, yalnızca evin içinde hissedilirdi.

Eğitime erişim sınırlı, sosyal hayatta görünürlük azdı.

Kadın; fikir sahibi olmak, kendi kaderini tayin etmek yerine, çoğunlukla gelenekler ve erkek otoritesi çerçevesinde yaşamaya zorlanırdı.

Bununla birlikte, Osmanlı kadını tamamen pasif değildi.

Ev içindeki rolü, toplumun yaşamasına katkı sunan bir güçtü; sanat, zanaat ve edebiyat alanında yeteneklerini ortaya koyan kadınlar vardı.

Haremlerde ve sarayda, siyaseti ve kültürü etkilemiş örnekler de tarihe geçti.

Ancak bu etkiler sınırlıydı; çoğu kadının sesi, toplumun geneline ulaşamazdı.

Osmanlı’da kadının değeri, büyük ölçüde “gizli” bir kudretle sınırlıydı.

O, ailenin bir parçası, gelirin ve evin düzeninin bir unsuru olarak kıymetliydi, ama toplumsal eşitlik kavramı henüz var olmamıştı.

Kadının toplumsal hakları ve siyasete katılımı yok denecek kadar azdı; düşünceye ve özgürlüğe açılan kapılar kapalıydı.

Tarih bize gösteriyor ki, kadının gücü görünmez ama varlığının önemi büyüktü.

Evde, sarayda, sokakta; Osmanlı kadını sessiz ama etkili bir şekilde toplumu taşıyordu.

Onun değeri, resmi kanunlarda sınırlı görünse de, kültür ve aile hayatındaki rolü paha biçilmezdi.

Belki Osmanlı’da kadın özgürlüğü bugünkü ölçüyle sınırlıydı.

Ama bu sınırlı alanlar içinde gösterdiği yaratıcı, koruyucu ve yönlendirici güç, bir milletin temellerine gizli bir kudret olarak işledi.

Ve işte bu gizli kudret, sonraki Cumhuriyet devrimlerinde ortaya çıkan özgür ve eşit kadınların köklerini oluşturdu.