Türkiye’nin acı dolu hafızasında, terörün, kanın ve gözyaşının sembollerinden biri olan PKK’nın elebaşı Abdullah Öcalan, bir kez daha gündeme geldi. Bu kez “umut hakkı” talebiyle...

Peki, bu topraklarda binlerce masumun kanına giren bir teröristin “umut”tan söz etmesi vicdanlara sığar mı?

Bu milletin çocukları, anneleri, babaları şehit oldu. Yürekler yanarken, mezar taşlarının başında ağıtlar dinmedi. Her bir kurşunun, her bir patlamanın ardında bir ailenin hayatı karardı. Şimdi o karanlığın mimarı, “insan hakları” adı altında özgürlük talep ediyor.

Oysa onun ellerinde özgürlük değil, sadece kan var.

“Umut hakkı” kavramı, insana dair en derin duygulardan biridir. Ama bu hak, önce insan olmayı gerektirir. Vicdanı, merhameti, adaleti yok etmiş biri için umut, artık sadece bir kelimeden ibarettir.

Toplum, affetmeyi değil, adaletin yerini bulmasını istiyor. Çünkü affedilen her kötülük, geleceğe yeni kötülüklerin kapısını aralar.

Devlet elbette büyüktür, hukuk elbette işleyecektir. Ama bu milletin hafızası, bebeklerin, öğretmenlerin, askerlerin kanıyla yazılmıştır.

Bu yüzden kimse, bu ülkenin yüreğinde açılan yarayı “umut hakkı” adı altında unutturamaz.

Bugün “umut hakkı” diyerek açılmak istenen her kapı, bu milletin kalbinde yeniden kanayan bir yara demektir.

Bir zamanlar bebeklerin yaşam hakkını elinden alan biri, şimdi kendi yaşamı için “umut” istiyor.

Ne ironik, değil mi?

Bir milletin gözyaşını akıtan birinin, kendi gözyaşına merhamet beklemesi…

Unutulmasın:

Bir toplum, vicdanını yitirirse adaletin de anlamı kalmaz.

Ve bu topraklarda, vicdan hâlâ dimdik ayakta…