Türkiye’de artık bir ev tutmak değil, bir oda bulmak bile mücadeleye dönüştü. Eskiden “kiralar biraz yüksek ama idare ederiz” denirdi; bugün insanlar, “nasıl ödeyeceğiz, nereye gidelim?” diye kara kara düşünüyor.

Kiralar uçuyor, maaşlar yerinde sayıyor. Devlet, “piyasa dengesi” diyerek sessiz kalıyor. Ama mesele artık piyasanın dengesi değil; milyonlarca insanın barınma hakkıdır.

Son yıllarda uygulanan konut politikaları, halkın değil, rantın çıkarına çalıştı. Devlet sosyal konut üretmek yerine müteahhitleri teşvik etti. Şehirler betonla doldu ama o betonun içinde halkın payına bir oda bile düşmedi. Bugün bir evin kirası, bir ailenin onuruyla yaşama hakkını belirliyor. Bu tablo sadece ekonomik değil, aynı zamanda toplumsal bir çöküştür.

Eğer bir ülkede gençler kendi ayakları üzerinde durmak yerine ailesinin yanına dönmek zorunda kalıyorsa, emekliler ömür boyu çalışıp kiraya yetiremiyorsa, o ülkede büyümeden, refahtan söz edilemez.

Çözüm açık:

Devlet piyasanın insafına bırakmadan kiralara tavan sınırı koymalı. Boş duran evler denetlenmeli. Sosyal konut üretimi hızlandırılmalı. Barınma hakkı, kâra değil, insana göre düzenlenmeli.

Unutulmamalı: Ev sadece dört duvar değildir. Bir insanın huzur bulduğu, geleceğe dair umudunu yeşerttiği yerdir. Eğer vatandaş kendi evinde bile güvende hissedemiyorsa, siyaset sınıfta kalmış demektir.

Gerçek siyaset, halka ev yapandır; halkı evinden eden değil.