Türkiye siyasetinin en hassas meselelerinden biri, şehit ailelerinin yüreklerinde taşıdığı acı ile çözüm süreçlerinin dinamizmi arasında sıkışmış durumda. Yıllardır “barış” ve “çözüm” sözcükleri etrafında dönen tartışmalar, çoğu zaman masanın etrafındaki siyasetçilerin hesaplarıyla şekilleniyor; ama bu süreçten en derinden etkilenenler, silah altında evlatlarını kaybetmiş aileler.

Çözüm süreci, Kürt sorunu ve silahlı çatışmaların sona erdirilmesi hedefiyle başlatıldı. Teorik olarak bu, toplumun tüm kesimleri için bir rahatlama ve adalet alanı yaratabilir. Fakat uygulamada, şehit ailelerinin gözünde bu süreç çoğu zaman “kaybedilen evlatların hesabının sorulması” beklentisiyle çatışıyor. Onlar için barış, sadece silahların sustuğu bir sessizlik değil; adaletin tecelli ettiği bir süreç olmalı.

Şehit aileleri, yıllardır devletin koruması ve saygısı altında olduklarını hissetmek istiyor. Her yeni siyasi hamle, her “barış adımı”, eğer empati ve şeffaflık ile yürütülmezse, yaraların derinleşmesine yol açabilir. Çözüm süreci, eğer sadece siyasi manevralar ve propaganda aracı olarak kullanılırsa, şehit ailelerinin güvenini sarsar; onları toplumdan uzaklaştırır ve acılarını görünmez kılar.

Oysa gerçek bir çözüm süreci, şehit ailelerini yok saymadan, onların acısını merkeze alarak inşa edilebilir. Hukuki hakların güvence altına alınması, adalet mekanizmalarının işleyişi ve devletin şeffaf iletişimi, sürecin onlara bir “çare” olmasını sağlayabilir. Barış sadece çatışmanın durması değil; toplumsal vicdanın ve adaletin yeniden tesisi ile mümkündür.

Şimdi soru şudur: Çözüm süreci, sadece siyasetin ve medyanın gözünde bir “başarı hikayesi” mi olacak, yoksa şehit ailelerinin yüreklerinde gerçek bir rahatlama ve güven duygusu yaratacak mı? Türkiye’nin bu dönemi, hem geçmişin acılarını onarmak hem de geleceğe güvenle bakmak için bir sınavdır. Eğer bu sınavda şehit ailelerinin sesi duyulmazsa, barış süreci ne kadar ilerlerse ilerlesin, toplumun vicdanı eksik kalacaktır.