On iki yaşında bir çocuk okul müdürünü tüfekle vuruyor. Bu cümle tek başına bir felaket raporudur. Burada “çocuk” kelimesi masumiyeti temsil etmiyor artık; bir alarm görevi görüyor. Çünkü on iki yaş, henüz soyut düşüncenin tam oturmadığı, sonuç–bedel ilişkisinin hâlâ kırılgan olduğu bir yaştır. Yani bu olay bir bireysel suçtan çok, toplumsal bir çöküş belirtisidir.

Herkes hemen aynı soruya sarılıyor:

“Bu çocuk neden böyle oldu?”

Yanlış soru. Doğru soru şu:

Bu çocuk bu noktaya nasıl kadar sessizce geldi?

Çocuklar şiddete meyilli doğmaz. Çocuklar şiddeti öğrenir. Nerede? Evde, ekranda, sokakta, dilde. Bağırarak konuşan bir toplum, vurarak çözen bir kültür üretir. Sürekli aşağılanan, bastırılan, dinlenmeyen çocuk; bir gün sesini başka türlü çıkarmayı dener. Bazen kelimelerle, bazen yumrukla, bazen silahla.

“Okulda ne izliyorlar?” diye soruluyor. Evet, izledikleri şeyler masum değil. Ama mesele sadece ekran da değil. Asıl mesele şu:

Çocuk izlediği şiddeti neden gerçek hayatta denemeye cesaret ediyor?

Çünkü otorite figürleri çökmüş durumda. Öğretmen saygınlığını yitirmiş, okul korkulan değil, taşan bir basınç alanına dönüşmüş. Disiplin yok, ama sınır da yok. Sınır olmayınca çocuk özgürleşmez; savrulur.

Aileye gelince… Aile dediğimiz yapı artık çoğu zaman aynı evde yaşayan yabancılardan ibaret. Anne baba hayatta kalma telaşında, çocuk ise kendi başına büyüyor. Kendi başına büyüyen çocuk, kendi başına karar verir. On iki yaşındaki bir çocuğun verdiği kararın bedelini ise bir öğretmen canıyla ödüyor. Bu adil değil, bu kader hiç değil.

Gelecek nesil nereye gidiyor diye soruyoruz ya…

Asıl soru şu:

Biz onları nereye bakmadan itiyoruz?

Çocuk eline silah aldığında artık mesele çocuk değildir. O silahı tutan el küçüktür ama onu oraya getiren dünya büyüktür. Ve o dünya, ciddi biçimde çökmektedir.