Günümüzün en acı gerçeği bu belki de:

Artık liyakatin değil, forsun çağı yaşanıyor.

Siyasetten bürokrasiye kadar birçok yerde, belli makamlara ulaşmak uğruna düşüncelerinden, inançlarından, karakterinden ve en önemlisi onurundan vazgeçen insanlarla doldu etraf.

Bir bakın çevrenize...

Bilgiden nasibini almamış, erdemden bihaber, yetkinlikten uzak nice insanın; ya bir makamda, ya bir mevkide oturduğunu siz de göreceksiniz.

Ve ne acıdır ki, o koltuklardan kendilerine pay çıkaranlar; gördükleri saygının, o ağır şatafatın kendi kişiliklerinden kaynaklandığını sanıyorlar.

Unutuyorlar…

Bazı insanlar makamları yüceltir.

Ama bazılarını sadece makamlar taşır.

Ve o koltuk çekildiğinde, o fors söndüğünde geriye iğne batırılmış balon gibi bir hiç kalır.

Bugün bir şeyin değeri, işleviyle değil; gösterişiyle ölçülüyor.

Göze görünmek değil, göz kamaştırmak esas mesele.

Türkiye’de artık bir makamın itibarı, içinde oturanın niteliğinden değil; dışındaki ışıltıdan ibaret.

Kravat düzgünse, iş düzgün sanılıyor.

Takım elbise varsa, sanki bilgi de varmış gibi yapılıyor.

Ama halkın derdi kravatın markası değil.

Evindeki boş tencere, dolabındaki erkeksizliktir derdi.

Oysa kravat konuşmaz.

Takım elbise ses etmez.

Sadece gösterir.

Ve her ikisi de halkın sesine sağırdır.

Bugün sözünü kalem tutanlar değil, koltuk tutanlar yazıyor.

Ve ne yazık ki…

Makamlar büyüdükçe insanlar küçülüyor.

Forslar arttıkça yüzler silikleşiyor.

Araçlar büyüdükçe vicdanlar daralıyor.

Ama unutulan bir gerçek var:

Her fors bir gün söner.

Her koltuk bir gün eskir.

Her kravat, çözüldüğü gün sıradan bir kumaşa dönüşür.

Ve halk…

Halk unutmaz.

Çünkü halkın hafızası, yok sayıldığı kadar zayıf değildir.

Yarın bir gün o makamlar değişir.

Forslar solar, koltuklar yıpranır, unvanlar anlamını yitirir.

Ama halk yine yerinde olur.

Ne cumhurbaşkanı olmaya, ne başbakan olmaya, ne bakan, ne milletvekili, ne belediye başkanı ne de vali olmaya gerek var...

Gerekli olan tek şey:

Şerefli, dürüst ve erdemli kalabilmek.

Çünkü makamlar gelip geçer.

Ama kişilik…

O, baki kalır.