Halkı arasın vatandaşın dilinde konuşulur.

“Garibin kapısına kırmızı plakalı, Çakarlı araba geldiyse…

Ya seçim var, ya da yazık, evlat gidik.”

Hele mahallerin şu dar sokaklarında bi siren ötsün, gör bak millet nasıl kapıya dökülür.

“Ula ne oldu gene?” diye birbirine bakar komşular.

Birden sözler uzaklardan duyulur.

Çünkü bilir herkes: Öyle takım elbiseli, kravatlı adam geldiyse garibana… İşin ucu pek hayra çıkmaz.

Seçim zamanı mı?

Heh işte o zaman kapılar pıtır pıtır çalınır.

Biri gelir, biri gider.

Hepsinin elinde bi defter, yüzlerinde bi gülücük…

“Amca bi sıkıntın var mı, teyze bi isteğin var mı?”

Sor sor bitmez…

Gariban da anlatır içini döker; geçimdir, kiradır, çoluktur çocuktur…

Ama herkes bilir ki; seçim geçti mi, o defter de kapanır, o gülücükler de kaybolur.

Bi de öbür geliş vardır ki…

Allah kimsenin kapısına getirmesin.

Kapıyı çalınca içeriden bi ses yükselir:

“Ula kim o?”

Ama içindeki bi yan da der ki:

“Açma şu kapıyı…

Hayır gelmez.”

Çakarlı araba durmuşsa gariban evinin önüne, takım elbiseli adamlar yavaş yavaş iniyorsa…

Milletin içi bi cız eder.

“Yazık… Bu eve bi ateş düşmüş.”

Evladını göndermiştir gariban vatan yoluna, devlet de gelip haberini vermiştir.

O ev bi daha kolay kolay toparlanmaz.

Anadolu’nun toprağı da taşı da bilir böyle acıyı.

Bizde gariban kapısı hep aynı sebepten çalınır ha:

Ya oy isterler, ya da acı verirler.

Şöyle bi gün gelse de şu kırmızı plakalı arabalar başka bi sebepten yanaşsa garip kapısına…

Ula ne güzel olur be!

Bi gencin okul derdi çözülsün diye gelseler mesela.

Bi evin borcuna yardım edilse.

Bi iş kapısı açılsa.

Bi nefes aldırılsa garibana.

Ula devlet kapıya geldi mi, insanın içi bi ferahlar ya…

Keşke öyle gelseler.

Bizim soru da şu ha:

Bu memlekette garibin kapısını devlet, seçimle şehitle değil de, güzel bi haberle çalacağı günü görecek miydik?