Her yaz dönemi geldiğinde birçok evde aynı heyecan, aynı telâş başlar: Üniversite tercih süreci… Ama bu yalnızca gençler için değil, biz ebeveynler için de adeta bir duygu fırtınasına yol açar. Belki de en çok biz yoruluruz. Çocuğumuzun geleceğiyle ilgili en kritik kararlardan birinde, elimiz kolumuz bağlıymış gibi hissederiz. Elimizde bir liste, kalbimizde bin soru...

Çünkü mesele sadece bir okul, bir şehir, bir bölüm seçmek değil. Mesele, yıllar boyunca emek verdiğimiz evladımızın, hayatının yönünü belirleyecek bir yol ayrımına yaklaşmış olması. O artık çocuk değil, bir yetişkin adayı. Ama biz hâlâ ilkokulda elini tutup okula götürdüğümüz günü hatırlarız.

Süreç çok kafa karıştırıcı. Tercih robotları, başarı sıralamaları, puan analizleri… Herkesin bir fikri var. Komşular, akrabalar, öğretmenler, sosyal medya... Bütün bu bilgi bombardımanı arasında ebeveyn olarak sağduyulu kalmak, doğru yönlendirme yapmak ve çocuğumuzun isteklerini göz ardı etmeden destek olmak da ciddi bir sınav.

En zoru da şu belki de: Kendi hayallerimizi, eksik kalmış hedeflerimizi, geçmişte yapamadıklarımızı onların üzerine yüklememek. Bazen fark etmeden kendi içimizdeki "keşke"leri onların tercihlerine karıştırırız. Ama unutmamalıyız ki bu onların hayatı. Bizim görevimiz sadece yanında olmak, cesaret vermek ve güvenmek.

Tercih dönemi; sadece üniversite değil, ebeveynlik bilincinin de yeniden sınandığı bir dönem. Kimi zaman sabırla dinlemeyi, kimi zaman geri çekilmeyi, kimi zaman da en doğru anlarda yol göstermeyi öğreniriz.

Ve sonra... Tercih listesi teslim edilir. Geriye beklemek kalır. Bazen o listedeki bir şehir, bizimle aynı sofrada oturmayacak bir evlat anlamına gelir. Kalbimiz sıkışır. Ama biliriz ki gitmek, büyümektir. Uzaklaşmak, kopmak değil. Bu ayrılıklar, aslında birlikte büyüdüğümüz anların bir devamı.

Çocuklarımızın geleceğine dair kaygılarımız hiç bitmeyecek belki. Ama bu süreçte öğrendiğimiz bir şey var: Onlara güvenmek, en doğru tercih.

Sağlıcakla kalın…