Kocaeli’nde parfüm fabrikasında çıkan yangında 6 işçi hayatını kaybetti… Bir parfüm fabrikasında yaşanan ölüm, basit bir “iş kazası” değil; sistemli bir sömürü düzeninin en çıplak hali. Sigortasız, sosyal haklardan yoksun, insan yerine makine gibi çalıştırılan işçiler… Bu ülkede alın teri hâlâ değersiz, emeğin karşılığı hâlâ mezar taşıyla ölçülüyor.

O fabrikanın adı; lüksü, zarafeti, “güzel kokmayı” temsil ediyor olabilir. Ama duvarlarının ardında yükselen koku, yanmış tenin, ihmalin ve vicdansızlığın kokusu. Her üretim bandında bir damla ter, her dolan şişede bir insan hikâyesi var. Ancak o hikâyelerin hiçbiri şirket raporlarına yazılmaz; çünkü orada yalnızca “verimlilik” ve “kârlılık” hesaplanır.

Bu ülkenin kanunu açık: Her çalışan sosyal güvenceye sahip olmak zorunda. Denetim mekanizmaları, iş sağlığı ve güvenliği protokolleri uygulanmak zorunda. Ama kâğıt üzerindeki bu zorunluluklar, sahada “maliyet” olarak görülüyor. Ve ne yazık ki, patronun kasasındaki her tasarruf, bir işçinin canından kesiliyor.

Yine bilindik senaryo:

Kaza raporları hazırlanacak, sorumluluk zinciri uzatılacak, birkaç göstermelik açıklama yapılacak. Sonra dosya kapanacak.

Ama o kapatılan dosyalar, bu ülkede emeğin nasıl sistematik biçimde yok sayıldığının sessiz tanıklarıdır.

Sorulması gereken soru basit:

Çalışma ruhsatı olan bir parfüm fabrikasında hiç mi denetim yapılmadı bugüne kadar?

Ne denetim var, ne vicdan. Ne sendika sesi duyuluyor, ne adaletin ayak sesi.

Bu tablo, sadece bir fabrikanın değil; tüm bir sistemin çürümüşlüğünün fotoğrafıdır.

Ve o fotoğrafta ne yazık ki, hep aynı yüzler var:

Sigortasız, güvencesiz, isimsiz işçiler…

“800 TL. gündelikle, yemek ve yol parası almadan, sigortasız çalışıyorduk. Talep ettiğimizde işten çıkarılmakla tehdit ediliyorduk. Oturacak bir sandalyemiz bile yoktu.” diye anlatıyor yangından son anda yaralı kurtulan kadın işçi. Hayatını kaybedenlerden ikisi çocuk işçi…

Ölünce bir satır habere sığdırılan insanlar.

Bir ülke, işçinin yaşamını koruyamıyorsa, orada kalkınmadan, üretimden ya da refahtan söz etmek, yalnızca acı bir ironi olur…

Sağlıcakla kalın…