Kaç zamandır bir türkü tutturmuşum dilimde, söyleyip duruyorum. Günlerden bir gün deniz kenarına geldim. Denizi seyre daldım. Deniz o kadar güzel o kadar sakin o kadar alımlı idi ki! Söylediğim türkü denize doğru yol alıyor. Denizin o sakin havasında daha da mutlu oluyordu. Söylediğim türkü denizin üzerindeki ayın yansımalarını seyrediyor. Balıkların yakamozlarına hayran, hayran bırakıyordu.

Söylediğim türkü denizin o inanılmaz büyüsüne kapılmıştı. Dilimde hayat bulan türkü gün geçtikçe. Denizin sularında yıkanıyor. Daha net daha güzel daha alımlı bir nağme haline dönüşüyordu. Sanki sahil kenarından gitmek istemiyordu. Bir gün söylediğim türküye dedim ki!

Hadi git denizin dalgalarıyla dans et. Onun uçsuz bucaksız güzelliğine, onun gecesine gündüzüne, yazına kışına. Hırçın olmayan sakin, çekici ruhuna bırakıyorum, dedim. Oda ben onu çok seviyorum dedi. Denize dedim ki! Türkü sana emanet. şimdi mi! Artık Türkü söylemiyorum. En son ne şu dizeler dökülmüştü dilimden.

Çay elimde

Türküsü dilimde

Hasreti içimde yar!

Diye kendi yazdığım küçük dizeyi okuduktan sonra. Denize sırtımı dönüp artık oradan uzaklaşıyordum. Bu ara telefonumda Gülay’ın söylediği şarkıyı dinliyordum.

Minik Serçe Sezen Aksu’ya kulak veriyorum. Sezen öyle bir söylüyor ki insanın içine işliyor gecenin bir yarısı. Yalnızlık bir yandan, hasret bir yandan ve de en önemlisi gurbet bir yandan…

Takvimlerden haberin yok mu?

Geçiyor yıllar

Bana küsmüş yüzüme gülmez

Zalim aynalar

Kimimiz yorgun kimimiz vurgun

Kimi isyankâr Acı gerçek bu ömrümüz bir su

Geçiyor yıllar

Vakit geç olmuş dönülmez yolmuş

Yürek bin pişman

Bundan böyle bana meyler dost

Geceler düşman

Hani nerde beklenenler

Medet umdum senelerce

Anılar hep doludizgin

Bana hayır yok gecelerde

Türküsünü dinlerken ve sahile son defa baktım. Bu ara o dilimdeki ilk türkü genç bir kız olmuş, deniz ise yağız bir delikanlı olmuştu. Tekrar arkamı döndüm ve kendi kendime yolcu yolunda gerek aslanım deyip. Emin adımlarla yarınlara yürümeye başladım.