Bir zamanlar huzurlu bir hayatın başlangıcı sayılan emeklilik, bugün birçok kişi için geçim mücadelesinin adı oldu. Emeklilik denince akla; torun sevmek, bahçeyle uğraşmak, uzun uzun kahvaltılar yapmak gelirdi. “Emekliliğin tadını çıkar” cümlesi, gerçekten anlamını taşırdı. Oysa bugün, birçok emekli için emeklilik, çalışma hayatının bittiği değil; farklı bir çalışma biçiminin başladığı dönem.

Bugün ülkemizde milyonlarca emekli, maaşını aldığı gün marketteki fiyat etiketlerine bakarken derin bir iç çeker hale geldi. Çünkü kira, fatura, gıda derken, ayın sonunu getirebilmek bir mucizeye dönüştü. Birçok emekli, geçinebilmek için ya ek iş yapıyor ya da evde tasarrufun sınırlarını zorluyor.

Emeklilik, aslında kişiye, çalıştığı yılların bir ödülü olmalı. Yıllarca ülke ekonomisine katkı sağlayan birinin, yaşlılıkta temel ihtiyaçlarını karşılamakta zorlanması, sosyal devlet anlayışıyla bağdaşmıyor. Avrupa’da emekli, tatil planı yaparken; bizde emekli, pazarda akşamüstü indiriminden sebze almaya çalışıyor.

Bu tabloyu değiştirmek mümkün. Emekli maaşlarının insanca yaşama yetecek seviyeye çıkarılması, sağlık hizmetlerine erişimin kolaylaştırılması, sosyal etkinlik imkanlarının artırılması artık bir lüks değil, zorunluluk.

Bugün “emeklilik hayal mi, geçim savaşı mı?” sorusunu tartışıyoruz. Ama yarın bu soruyu sormamak için, bugünden çözüm üretmek zorundayız. Emeklilerimizin onurlu bir yaşam sürebileceği bir düzeni hep birlikte kurmak, hem vicdani hem de toplumsal borcumuz.

Çünkü unutmayalım; bugün “emekli” dediğimiz insanlar, dün bu ülkenin yükünü sırtlayan, fabrikasında, tarlasında, ofisinde, sınıfında ter dökenlerdi. Onların yüzündeki yorgun çizgiler, sadece geçen yılların değil, ömür boyu verdikleri emeğin izleri. Eğer bizler, onların yaşamını kolaylaştırmazsak; yarın kendi yaşlılığımızda, aynı çaresizliğe bakmak zorunda kalırız.

Sağlıcakla kalın…