Başkent olmasının dışında sürekli olarak “gri şehir, soğuk şehir” olarak anılan Ankara, “mutsuz şehir” olarak anılmaya başlandı.

Şehrin her yerinden yükselen devasa şantiyeler, nüfusa yetmeyen konut sayısı, alt yapı yetersizliği, İstanbul’u aratmayan trafik… Liste uzayıp gidiyor, mutsuzluk nedenlerini yazdıkça. Peki neden böyle oldu Ankara?

Yapılmasına göz yumulan binlerce gecekondu, 2000’li yılların başında, alt yapısı oluşturulmadan yerini apartman dairelerine bıraktı. Gecekondu sokaklarındaki daracık yolların genişletilmesi düşünülmedi bile. İmar plansız şehir, rant kavgasının ortasında kaldı. Kurulan onlarca sanayi sitesi, Orta Anadolu şehirlerindeki işsizlik, art arda gelen depremler, yeni açılan üniversiteler v.b. dış göç dalgasını beraberinde getirdi.

Arz talebi karşılamamaya başlayınca fırsatçılara gün doğdu. Konut fiyatlarında ve kiralarda dünyanın sayılı şehirleri arasında yer aldı Ankara. Zamanında Ankara’nın gıda ihtiyacını karşılayan çevre köyler şehir merkezi haline geldi.

İnsanların trafikte geçirdiği zaman evinde geçirdiği zamandan fazla olmaya başladı. Memur şehri olarak bilinen Ankara kabına sığmaz oldu süreçte.

Türkiye Cumhuriyeti’nin kurucusu Mustafa Kemal Atatürk’ü kalbinde barındıran Ankara, tüm misafirperverliğiyle sığınmacılara, depremzedelere, öğrencilere kapılarını açtı, sürecin bu kadar tıkanacağını tahmin etmeden.

Aynı tahmin noksanlığını gösteren Ankara belediyeleri ve başkanları da birçok konuda sınıfta kaldı maalesef.

“Türk”üz biz. Göçebelik genlerimizde var. Yavaş yavaş Ankaralılarda göç etmeye başladı şehirden. Mutsuz insanlar çareyi tersine göçte buldu.

Önümüzdeki seçimler nelere gebe bilemeyiz ama Ankara’nın kanayan yarasının iyileştirilmesi, Ankara seçmeninin yüzünün güldürülmesi aşikâr.

Sağlıcakla kalın…