Saat sabah 06:00. Derece -6’yı gösteriyor ama bence hissedilen -20 derece. Yataktan çıkmam yarım saatimi aldı. Dışarıda inanılmaz bir soğuk ama ben işe gitmek zorundayım.

Yüzümü yıkamak için banyoya giriyorum. Uyku sersemi musluğun sıcak değil de soğuk akanını çevirmişim. Su buz gibi. Yüzüme çarpınca uyanmamak ne mümkün. Bütün sersemlik halleri anında yok oluyor.

Aklıma balkondaki çamaşırlar geliyor birden. Balkona astığım çamaşırlar buz tutmuş. Mandal ve çamaşır ipiyle bütünleşmişler. Kalıp halinde topladığım çamaşırları dağıtıyorum kalorifer peteklerinin üzerlerine.

Makyaj yapmak imkânsız hatta gerekte yok. Soğuktan donan kirpiklerinizden, sıcağa geçtiğinizde çözülerek akıyor rimelleriniz. Allık sürmeye hiç gerek yok. Yanaklarınız soğuktan al al zaten.

Beş-altı kat lahana gibi giyiniyorum üst üste. Giyindikçe hareket kabiliyetim azalıyor. Robotik adımlarla yürüyorum apartman kapısına. Kapıyı açmamla rüzgarla aramızda amansız bir mücadele başlıyor. Israrla beni tekrardan içeri itiyor. Sonunda galip gelip bu mücadeleden dışarı çıkmayı başarıyorum. Rüzgarın sürüklediği kar taneleri saldırıyor şimdi de yüzüme. Şemsiye açmak ne mümkün. “Allahtan atkı ve bere takmışım” diye seviniyorum.

Adımımı kaldırıma atmamla bacaklarım pergel gibi iki yana açılıyor. Zar zor toparlıyorum kendimi düşmemek için. Ankara kışının bize öğrettiği küçük adımlı kış yürüyüşü moduna geçiyorum. Otobüs durağı muazzam kalabalık. İnsanların çoğu arabalarını çalıştıramadığından toplu taşımaya yönelmiş.

Otobüs beklerken ağzımla burnumun yer değiştirdiğini hissettiriyor bana ayaz. Yüzüne yüzüne vuruyor insanın tüm gerçekliğiyle. Gözlerim yaşarıyor, göz yaşlarımın kristalleştiğini hissediyorum. Ayak parmaklarım yok hükmünde. Ellerim kullanılamaz durumda. Telefonum çaldığı halde açamıyorum. Yüzümün bıçak gibi kesildiğini hissediyorum. Kulaklarımda ise dokunulsa düşecekmiş hissi. Dilimde Yılmaz Erdoğan’ın “Ankara” şiiri:

“Ankara’ya

Öyle yakışırdı ki kar

Çok yabancı bir soluk duyulur bazı

Bilinmez bir dilin ıslığından…”

Sağlıcakla kalın…