Güneşle uyandım bu sabah. Nasıl güzel hissettirdi bahar kendini. Kendine has sıcaklığıyla, kokularıyla, esintisiyle, yağmurlarıyla geldi. Hoş geldi, safalar getirdi.

İçinde yirmiye yakın ağaca ev sahipliği yapan parka bakıyor odamın penceresi. Uyanır uyanmaz açtım penceremi. Kuş cıvıltılarıyla, temiz bahar havasıyla doldu odam.

Dün yağmurluydu hava. Dün sabahta açmıştım penceremi. Duymamıştım hiçbir ses. O anda fark ettim, bir tek bana hissettirmemiş demek ki bahar kendini. Nasıl coşkuyla eşlik ediyorlar kuşlar bahar senfonisine. Kuşları sevgiyle dinlerken bir anda sevincim ikiye katlandı. Parktaki kiraz ağacının çiçeklerine takıldı gözüm. Dün de var mıydı o çiçekler acaba? diye sordum kendime. Çocuklar gibi şenlendirdi doğa beni. Aydınlattı günümü. Güldürdü yüzümü.

Toprak ana kabartmış göğsünü gururla. Ne ekersen, onu vereceğim sana mesajını vermekte. Hemen aklıma geliyor ayet: “Onlar için ölü toprak açık bir kanıttır. Ona can verdik ve ondan taneler çıkardık; işte bundan (yaptıkları yiyeceklerden) yiyorlar.” (Yâsin, 36/33)

Hayatın hem kısacık, hem de sonsuz bir döngü olduğunu doğadan daha iyi ne anlatabilir bizlere? Dalların tomurcuklanması, ilk çiçek açmalar, yeşilin binbir tonu… Kısacık hayatımızda, sonsuz döngünün içinde kaç baharın gelişine sevineceğiz? Kaç bahar göreceğiz? Kaç baharın gelip geçtiğini fark etmeyeceğiz hayat dediğimiz telâşede?

Mayıs ayında doğmamdan mıdır yoksa Mart ayında annelik mucizesini tatmamdan mıdır bilinmez, en sevdiğim mevsimdir ilkbahar. Bana hep umudu ve mucizeyi hatırlatır. Mevsim bahar olunca mucizelere açarsınız pencerenizi. Size sunduğu yeşilin binbir tonu gibi yeşerir umutlarınız.

Sabahattin Ali’nin bir sözüyle noktalamak istiyorum yazımı: “İlkbahar gibi mevsimi olan bu dünya, üzerinde yaşamaya değer… Ne olursa olsun…”

Sağlıcakla kalın…