Türkiye’de bazı aileler yılbaşı diye evine ağaç koyduğunda birden iman nöbetleri başlıyor. Sosyal medya müfettişleri devreye giriyor, videolar çekiliyor, “bu topraklarda Noel olmaz” diye bağırılıyor. Yetmiyor, süslenen ağaçlar fiilen bozulmaya çalışılıyor. Bir ağaca tahammül edemeyen bir hassasiyet bu.

Aynı ülkede Papa geliyor. Vatikan bayrakları asılıyor. Protokoller kuruluyor. Gülücükler dağıtılıyor. Kimse “Bu neyin sembolü?” diye sormuyor. Kimse “Bu topraklar Hristiyanlığın merkezi mi?” diye bağırmıyor. Ağaçla kavga eden öfke, taç görünce suspus.

Bu bir inanç hassasiyeti değil. Bu seçici bir refleks.

Daha da tuhafı şu: Gazze yanıyor. Çocuklar ölüyor. Enkaz altından bedenler çıkıyor. Ve bazıları yılbaşı ağacıyla Gazze’yi yan yana koyup “dünya işte” diye paylaşım yapıyor. Ağaç, bir anda küresel zulmün sembolü ilan ediliyor. Sanki bombayı atan çam ağacıymış gibi.

Burada durup dürüst olmak gerekiyor. Yılbaşı ağacı süsleyen aile Gazze’ye bomba atmıyor. Evine ışık koyan insan Filistinli çocuğun katili değil. Ama Gazze üzerinden ahlak dersi kesip, gerçek güç odakları karşısında suspusanlar var. Eleştiriyi en zayıfa yöneltip, en güçlüye karşı sessiz kalanlar.

Papa geldiğinde “din elden gidiyor” demeyenler, bir plastik ağaca bakıp kıyamet koparıyor. Çünkü mesele din değil, mesele kime karşı cesur olduğun.

İnanç, sembolle değil adaletle sınanır. Bir evin salonundaki süsle değil, zulüm karşısındaki duruşla ölçülür. Eğer gerçekten hassasiyet varsa, o hassasiyet protokol kapısında da ayakta durur, kameralar kapanınca da.

Ama bizde hassasiyet çoğu zaman dekoratif. Gürültüsü bol, bedeli yok.

Ağaç devrilir, insan ölür. Hangisine daha çok bağırdığımız, kim olduğumuzu ele verir.